7 Temmuz 2014 Pazartesi

Var olanı özlemek kolaydır da... Var olmayanı özlemek zordur,bilir misiniz?

Geçenlerde bir parkta oturuyordum. 4-5 yaşlarında bir kız çocuk dedesiyle oyunlar oynuyordu.Gülüyordu,bağırıyordu.İçim gitti.
 
Baktım yorulmuş dedesi,gideyim de biraz ben oynayayım dedim.
Nasıl masum,nasıl tatlı...Bir görseniz.
Oyun isteğimi çevirmedi geri,yarım saate kadar beraber oyunlar oynadık.Beraber güldük derken dedesi geldi yanımıza. ''Teşekkürler kızım,yorulmuştum'',dedi.
Tebessüm ederek karşılık verdim.
Ufaklık dahil oldu birden konuşmamıza ve ; ''Senin deden nerde?Çağır da birlikte oynayalım.'' dedi.
O an gözlerim doldu ve oracıkta kekeledim. Fark etti ufaklığın dedesi ve ekleyerek'' Onun dedesi çok uzaklara,gökyüzüne gitmiş yavrum.Gelemez ama izliyor bizi.''dedi.

4 yaşında bir çocuğa bu durumu anlatacak en güzel cümle olsa da,anlamasını beklemek ona haksızlık olurdu.Ki haliyle anlamadı ufaklık. ''Çağır gelsin.''dedi.
O an içimden ''Gelebileceğini bilsem çağırmaz mıyım?'' demek gelse de yuttum kelimelerimi. Sadece ''Yorgun benim dedem,dinleniyor.'' demeyi seçtim.Sonrasında iyi günler dileyerek gözlerim dolu dolu uzaklaştım oradan ve bir banka oturdum.

4 yaşıma,dedemle oyunlar oynadığım zamana geri dönmek istedim.Bir zaman makinesi icat etmeye çalışmayı bile düşündüm. Ama bu denli imkansız bir hayale daha fazla kapılmamam gerektiğini fark edip öylece dedemi düşündüm.

 O varken,özlemek daha kolaydı sanki.Binaların mesafeleri kadardı o zamanlar özlemim. Evden çıksam 10 dakika kadar sürecek bir özlem.Tatlı bir özlem.
Oysa şimdi...Evden çıksam 10 dakika kadar sürmez ki özlemim. Gökyüzü kadar...Yıldızlar kadar...Anlayacağınız tam tabiriyle dünyalar kadar.

Dedem gittiğinde bazı şeyleri daha iyi anladım. Var olanı özlemenin kolay olduğu gibi mesela. Var olana ulaşmanın kolay olduğu gibi.
 Ve var olmayanın,koşup sarılamayacağının,kokusunu içine çekemeyeceğinin özlemi daha zor olduğu dank etti kafama.
Neden diye çok sordum kendime.Neden varken daha sıkı sarılmadım ki?

Demem o ki sizlere,unutmayınız var olanı özlemek her zaman daha kolaydır.
Ve de tavsiyem şudur ki,var olana gidip sebepsizce daha sıkı sarılınız. Ve bunu defalarca yapınız.

Çünkü bir gün var olan gidecek ve varlığını yitirecek. Kalbinizde yaşasada sizin dünyanıza bir daha gelmeyecek.Ve o varlığını yitirdiğinde sizde ''Neden bir kez daha sarılmadım?'' diye kendinize kızacaksınız... Sonuç değişmeyecek ve belki sizde bir bankta kurduğum bu cümleleri anacaksınız...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder